.jpg)
พ่อจำได้ว่า วันที่ลูกคลอดนั้น พ่อกำลังทดลองขับรถคันใหม่ที่พ่อกำลังจะซื้อ แม่บอกว่าจะไปด้วย เผื่อว่าเดี๋ยวจะคลอดลูก พอพ่อขับไปได้นิดเดียวแม่ก็บอกว่า เจ็บท้อง พ่อคิดว่าแม่พูดเล่น แม่บอกว่าจริงๆนะ พ่อก็เลยขับรถเข้ากรุงเทพทันที ลูกคลอดที่โรงพยาบาลมิชชั่น ไม่นานหลังจากที่เข้าห้องคลอด นี่เป็นลูกคนแรกที่พ่อได้เข้าไปในห้องคลอดด้วย พ่อจำได้ว่าพอแม่เบ่งลูกพ่อก็เบ่งตามด้วย หลังจากแม่คลอดลูกแล้วพ่อก็รู้สึกว่าเหนื่อยพอๆกับแม่เลยทีเดียว
ลูกหัวเราะเก่ง อารมย์ดีตลอดเวลา ลูกกับพี่เดและพี่แซนดี้ เล่นด้วยกันตลอดเวลา พ่อจำได้ว่าคำแรกที่ลูกพูดได้คือ ตายยัง ตายยัง เวลานั้นมีพี่เลี้ยงที่ชอบพูดเสมอว่า โอ้ย ตายแล้ว 
ลูกชอบมุดมาอยู่ใต้ซอกแขนพ่อมาก เหมือนตัวเม่นตัวตุนที่มันดันตัวไปข้างหน้าไม่ว่าอะไรจะขวางหน้าก็ไม่ยอมหลบยอมหลีก จะดันไปให้ได้ จนสุดท้ายไปไม่ได้ลูกก็จะหยุด โดยเฉพาะอ้อมแขนของพ่อลูกจะหยุดนิ่งนานๆจนบางครั้งลูกหลับไปเลยก็มี พ่อชอบมากที่ลูกจะดันตัวเองแล้วมาหยุดที่ตัวพ่อ แม่ดอนของลูกเห็นลูกทำอย่างนั้นหลายครั้งน่ารักมาก
ลูกโตมาด้วยใจเป็นทหารมากๆอะไรที่พอจะเอามาเป็นอาวุธลูกเอามาใช้หมดเลย ไม่ว่าฝาหม้อ ทัพพี ล้วนเป็นอาวุธสำหรับลูกได้ทุกอย่าง ลูกจะมีเสียงหัวเราะที่ก้องกังวานอย่างเป็นอิสระมาก ด้วยเหตุนี้ที่เราเรียกลูกว่าลูกแห่งความยินดี เจสสีโตขึ้นมาด้วยความแข็งแรง ลูกไม่เคยปวดฟันเหมือนพี่ๆน้องๆเลย
ลูกมีโครงร่างสูงใหญ่มาก ลูกบึกบึนเป็นชายชาตรีมากๆ ลูกอยากจะเป็นทหารมาตั้งแต่เล็กแล้ว แม่เป็นห่วงลูกมากกลัวว่าโตมารจะไปเป็นทหารจริงๆ ลูกมีน้ำใจเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่มากๆ แต่ถ้าเป็นเรื่องทางธุรกิจแล้วลูกไม่ยอมแม้แต่สตางค์เดียวก็ไม่ได้ พ่อและแม่ตื้นตันใจมากเมื่อลูกส่งเงินค่าตั๋วเครื่องบินให้พ่อแม่ไปวันที่พี่แซนดี้รับปริญญา ขอพระเจ้าอวยพระพรลูกมากๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น