ลูกคลอดที่โรงพยาบาลมิชชั่น คือหลังจากพี่เจสสีทุกคนหลังจากนั้นก็ไปคลอดที่กรุงเทพกันหมด ยกเว้นน้องจอยที่คลอดโคราช เช่นเดิมที่พ่อได้เข้าไปคลอดในห้องคลอดกับแม่ด้วย(รู้สึกเหมือนกับว่าได้คลอดจริงๆนะ)แม่บอกให้พ่อนับนาฬิกาดูซิว่า เจ็บครั้งก่อนห่างจากครั้งหลังนี่กี่นาทีพอแม่เจ็บถี่ๆมากเข้า พ่อก็เรียกพยาบาลว่าจะคลอดแล้วๆ พยาบาลมาดูก็บอกว่าปากมดลูกยังเปิดไม่มากพอ เดี๋ยวให้หมอเร่งนำ้เกลือ เร่งคลอดตั้งนานลูกก็ไม่ยอมคลอดสักที หลายชั่วโมงมากเลยนะ จนหมอก็เป็นห่วงแม่ว่านอนเจ็บนานไปและเติมน้ำเกลือเร่งจนตัวจะบวมเป็นลูกโป่งแล้วก็ยังไม่คลอด คุณหมอประยงค์ที่ทำคลอดให้ลูกๆยังบอกว่าแหมลูกคนนี้ใจเย็นจังนะ ไม่ยอมออกมาดูโลกเลย
เออ ก็เป็นเช่นนั้นจริงๆนะ ลูกเป็นคนใจเย็นมากๆ ไม่รีบร้อนทำอะไรรวดเร็ว แม้กระทั่งจะออกมาดูโลก ลูกก็ยังใช้เวลาเตรียมตัวเตรียมใจตั้งนานแนะ พอลูกคลอดออกมาแล้ว หน้าตาลูกไปทางเชื้อคุณปู่มากๆ คือเชื้อจีน ตาลูกนี่เป็นแบบคนจีนเลยนะ หน้านี่เป็นตี๋จ๋าเลยพ่อดีใจที่มีลูกคนที่สี่เป็นผู้ชาย ถึงเวลานี้ทุกคนคิดว่าเราคงจะหยุดมีลูกได้แล้ว แต่พ่อกับแม่เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นเอง อีก 6 คนกำลังจะตามมา ฮาเลลูยา
เราได้ชื่อลูกเป็นยุทธภัณฑ์ ชื่อทางพระคัมภีร์ โยนาธัน พ่อก็กลัวว่าพี่ๆคนไทยจะเรียกชื่อลูกว่าน้องโย โย เดี๋ยวจะกลายเป็นโยเย ขี้เย คือเด็กไม่สมบูรณ์ พ่อก็เลยคิดว่าจะตั้งชื่อเล่นให้ลูกกันไว้ก่อน คิดชื่ออะไรไม่ได้ก็เลยเรียก บีเวอร์ก็แล้วกัน ทุกคนก็เรียกบีเวอร์กันตั้งแต่นั้นมาจนถึงทุกวันนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น